bende geliyorum…
bende geliyorum…
Roman yazarı bir baba ve avukat bir annenin oğlu
olarak Üsküdar’daki evimizde doğarak başladım
yaşam sürecime. Ebeveynlerim diye geçen anam ve
babam beni ilim irfan içinde büyüttü. Ben doğmadan
çocuk gelişimi üzerine tüm kitapları okuyan bir anne
ve okuyormuş gibi yapıp ikişer sayfa atlayan bir
babanın çocuğuydum. Aslında benim onlardan tek
isteğim çocukluğum boyunca bir kardeşti. Mahallede
ağabey kardeş gezenlere çok imreniyordum. Hep
alakasız sıfatta ki çocuklara gidip “sen benim
kardeşimsin bundan sonra tamam mı?” diye sordum.
“Hadi sende git işine” şeklinde sığ ve gereksiz
cevaplar almaya başlayınca elden bana kardeş
olmayacağını kavradım. Ve belirli aralıklarla bu
konuyu ebeveynlerime açtım. Babam hep “benim için
hava hoş
güreş ettiririm ikisini bana da şenlik olur oyun olur” şeklinde yaklaştı fikrime. Ama tüm
paraziti annem yapıyordu. “Olmaz Rıfat böyle
düşünmemelisin
bizim ancak Emre’ye gelecek sağlayacak gücümüz var bir ikincisini kaldıramayız”
derdi gül kokulu bilimsel anam. “O prenzentabıl bir
çocuk olacak” dediğinde hiç kimse söylediklerine
anlam veremez sağda solda annemin arkasından “ bu
kızcağız iyice kafayı yedi evlerden ırak fısfıs fıs”
şeklinde konuşurlardı. Şimdilerde hemen her iş
ilanında geçen bu cümle annemin deliliğiydi. Çok zaman
geçti üstünden o günlerin. Kardeşim olmadı. Akraba
ilişkilerim “Emre 20 kağıt borç fişekle sene kankisu”
dan öteye geçemedi. Aşkta zaten hep “Emrecim çok
şirin çok tatlısın ama sen benim için sadece bir
arkadaşsın çok iyisin ya” dan öteye gidemedi.
Sevdiklerim beni sevmedi. Sevenleri ben sevemedim.
Ama bu süreçte bu kocaman ve kimsesiz süreçte
bana dost olan
karşılıksız seven iyi günde kötü günde
hastalıkta sağlıkta hep yanımda duran biri vardı. O da köpeğim Şekil baştı. Bana hep dürüstçe
davrandı. Yıllarca eğitmeme o “ hadi oğlum ver patini
babana” cümlesini defalarca kullanmama rağmen bir
kez olsun narin patilerini uzatmadı. Ama ben buna hiç
kızmadım biliyor musunuz? Çünkü mertti
delikanlıydı yiğitti… O an içinden uzatmak gelmemişse
uzatmayacak kadar kişilikliydi. İnsanların olmadıkları
kadar hem de. Hiçbir zaman attığım çubuğu salya
sümük getirmedi bana. “Yolumun üstüyse uğrar
alırım” tavırlarıyla getirdi. Adeta bir dosttu yoldaştı
bu tek kişilik hayatıma. Eğer eve bir kızla geldiysem
anında evi terk edip gitti. Hiçbir zaman “Acaba bana
da bir ekmek çıkar mı? Belki dişi köpeği vardır” diye
düşünüp yavşamadı kıza. Hep “Abı ben oyalanayım
biraz dışarıda arkadaşlarla takıliiim bu gece
evde otur otur kuş gibi olduk zaten” der gibi kapıyı çarptı
gitti. O giderken hep aklım onda kalmasına rağmen
kendi eğitimi için bu gerekliydi. Ses çıkaramadım.
Lakin arkadaşlarım dostlarım çevremdekiler köpeğimin
ne süper bir köpek olduğunu hiç anlamadılar. Onlara
göre eğitim “yat kalktan” ibaret olduğu için hep
biricik dostuma “Laan denyo napıyon lan pati veer
pati” deyip bekledikleri tepkiyi göremeyince “Olum bu
ne dangalak köpek lan” diye yaklaştılar. Anlamadılar
bağımızı… Ve bugün Şekil baş vefat etti. Onsuz
yapacak hiçbir şeyim kalmadı. Benim kardeşim öldü.
Dayanamayacağım ben onsuzluğa… Geliyorum Şekil
baş uzat patini sadece bu seferlik uzat bende
geliyorum… Elveda hayat….
